Patron Szkoły
Proces powstawania polskiego lotnictwa rozpoczął się jeszcze przed odzyskaniem niepodległości. Trzeba tu zaznaczyć, że polskie formacje powstawały na terenach zagranicznych, jednak Polacy, którzy tam służyli, stanowili trzon powstałego później lotnictwa polskiego. Polski, wyniszczonej wojną, nie było stad wtedy na jakąkolwiek produkcję na szerszą skalę. Sprzęt, który używano w budujących się dopiero polskich formacjach, pochodził z arsenału państw, w których formacja powstawała. Były to także zdobycze z terenów wyzwolonych i zakupów realizowanych poza granicami. Warto podkreślić, że wiele z nich zdobyto właśnie w Polsce, m.in. na lotniskach w Warszawie i Poznaniu-Ławicy, Krakowie i Lwowie. Były to głównie samoloty wycofane z jednostek bojowych, mocno wysłużone, wymagające remontów. Tak więc lotnictwo polskie używało sprzętu produkcji niemieckiej, austriackiej, francuskiej, rosyjskiej, angielskiej. Ale ponieważ Polacy jak wiadomo są pomysłowi w lotnictwie używali też „składaków” montowanych z podzespołów pochodzących z różnych typów samolotów lub z dostarczonych wraków. Jak daje się zauważyć, początki lotnictwa polskiego nieodłącznie wiążą się z lotnictwem wojskowym.
Pierwszy lot bojowy polskiego samolotu odbył się 5 listopada 1918 roku. Równocześnie utworzono wtedy Dowództwo Wojsk Lotniczych-pierwszą organizację lotnictwa wojskowego. Lotnictwo polskie, które rozpoczynało swój rozwój, wymusiło powstanie bazy szkoleniowej. Pierwszy taki ośrodek powstał w Ławicy koło Poznania, gdzie zorganizowano Wyższą Szkołę Lotniczą, szkolącą pilotów wojskowych. W 1933 roku eskadry myśliwskie otrzymały nowy sprzęt w postaci samolotów polskiej konstrukcji P.7, a w 1935 rozpoczęto przezbrajanie eskadr na nowszą wersję P.11. Jednak już po czterech latach, P.11 były przestarzałe w porównaniu z konstrukcjami zagranicznymi.
W marcu 1939 Sztab Lotnictwa przy Sztabie Głównym przy pojawiających się pogłoskach możliwości wybuchu kolejnej wojny, przystąpił do przetwarzania sił lotniczych z organizacji pokojowej na wojenną. Nie udało się to w pełni. Na początku II wojny światowej lotnictwo polskie dysponowało zaledwie 400 samolotami, w dużej mierze przestarzałymi technicznie. Polacy we wrześniu 1939 roku zestrzelili ponad 200 samolotów niemieckich. W 1940 rozpoczęto formowanie 7 dywizjonów polskich we Francji, a po francuskiej klęsce polscy lotnicy przedostali się do Wielkiej Brytanii. Tu przeszli intensywne szkolenia i brali udział w walkach. Lotnictwo Polskie uczestniczyło w działaniach bojowych RAF od sierpnia 1940 do maja 1945, wykonując zadania we wszystkich ważniejszych operacjach na froncie zachodnim. Szczególnie wsławił się Dywizjon 303 im. T. Kościuszki, walczący podczas bitwy o Anglię w 1940 r. Polscy lotnicy walczyli również na froncie wschodnim.
Po II wojnie światowej, w latach 1945-1947 w polskim lotnictwie rozpoczęły się zmiany, które polegały na rozformowaniu pułków, dywizji oraz korpusów, a w zamian tworzeniu pułków różnych rodzajów lotnictwa. Lata późniejsze to czas modernizacji sprzętu.
W marcu 1947 została bowiem podpisana umowa z ZSRR o dostawie sprzętu lotniczego. To wtedy rozpoczęto budowy fabryk lotniczych i modernizowano ich wyposażenie. W 1952 r. przemysł lotniczy w Polsce był na tyle rozwinięty, że można było już podjął seryjną produkcją samolotów odrzutowych na licencji radzieckiej.
W 1962 r. Wojska Obrony Powietrznej Kraju uzyskały rangę samodzielnego rodzaju sił zbrojnych. Na początku lat 60-tych lotnictwo myśliwskie otrzymało naddźwiękowe samoloty Mig-21. W 1968 r. utworzono jednolite Wojska Lotnicze, jako samodzielny rodzaj sił zbrojnych. W latach 70-tych następowały dalsze udoskonalenia techniczne i organizacyjne jednostek, zmodernizowano i unowocześniono siec lotnisk, udoskonalono systemy zabezpieczenia lotów. Lotnictwo Wojskowe każdego roku uczestniczyło wielokrotnie w ćwiczeniach.
Obecnie Wojska Lotnicze i Obrony Powietrznej są w strukturach NATO. Posiadamy 244 samoloty oraz 239 śmigłowców. Siłą naszej armii są amerykańskie F-16, których mamy 48.